Kjo është Lauren. Ajo jeton me prindërit dhe pesë motrat e saj në Nju Jork. Ajo rritet në një familje të lidhur ngushtë, mami dhe babi përpiqen të mos i mungojë asgjë, por është e vështirë. Është viti 2013,Lauren është 14 vjeç.Babai i saj ulet në tavolinë me motrat dhe prindërit fillojnë të qajnë. “Vajza, na vjen shumë keq, humbëm shtëpinë.” Lauren ndjen se toka dridhet,ajo mban motrën e saj të vogël. “Mos u shqetëso, do ta kalojmë.”
Gjithë jetën e fut brenda një kutie, fle në divanin e të afërmve, miqve, të njohurve. Lauren lufton për të studiuar, madje edhe motrat e saj nuk mund të shkojnë më në shkollë. Ato mendojnë të heqin dorë dhe babai i shikon të gjashta në sy:”Vajzat e mia, ndonjëherë jeta na paraqet pengesa, besoni në veten tuaj dhe bëni gjithçka për t’i kapërcyer ato.”
Lauren dhe motrat ulen në një rreth, duke folur. “Prindërit tanë nuk u dorëzuan kurrë, ne nuk mund të jemi më pak.” Atao lënë shkollën, por nuk ndalojnë së studiuari.
Vajzat ndjekin një program ad hoc dhe e bëjnë vetë,ato e përballojnë udhëtimin dorë për dore. Vitet kalojnë dhe gjashtë motrat vazhdojnë të jetojnë kudo që munden, duke fjetur në rrugë apo në shtëpi të braktisura. Lauren shtrëngon dhëmbët.
Të gjitha diplomohen një nga një. Ato nuk ndalen,gjejnë një kolegj komunitar, falas. Nuk është shkolla që kanë ëndërruar, por janë të bashkuara dhe të vendosura.
Ato ende flenë në divanet e miqve dhe të afërmve, por duan të ndihmojnë prindërit, të paguajnë të gjitha sakrificat e tyre. Ata po kryejnë master dhe praktikë në spital. Së shpejti të gjithë do të bëhen infermiere.